Teleportacja

Plany - planami, a życie - życiem. Optymistyczne hasła "Będę przenosić z Onetu po trzy notki dziennie" potulnie zawinęłam w celofan zmęczenia.

Ileż to się człowiek musi naklikać, by mieć całą (blogową) przeszłość w jednym kawałku... Ażeby urozmaicić sobie tę żmudną robotę, złamałam schemat - od dziś pakuję notki od najstarszych licząc. Teleportowałam się więc do początku...

Rok 2013 był to dziwny rok, w którym rozmaite znaki na niebie i ziemi zwiastowały jakoweś klęski i nadzwyczajne zdarzenia. Współcześni kronikarze wspominają, iż z wiosny szarańcza w niesłychanej ilości wyroiła się z Dzikich Pól i zniszczyła zasiewy i trawy, co było przepowiednią napadów kolki. Latem zdarzyło się wielkie zaćmienie słońca, a wkrótce potem kometa pojawiła się na niebie. W Warszawie widywano też nad miastem mogiłę i krzyż ognisty w obłokach; odprawiano więc posty, co trudnym nie było, bo i tak nie miano czasu na nagotowanie i spożywanie strawy...

Ano właśnie. Czytam ja sobie te pierwsze posty i nadziwić się im nie mogę. Że takie krótkie (czyżbym czasu nie miała?), że takie prosto ciosane (czyżby zmęczenie osłabiało procesy myślowe?), że publikowane w środku dnia (jakież to rozrywki wypełniały mi czas wieczorami?).

Czytam. O nocnych pobudkach, o karmieniach co oka mgnienie, o całym tym wczesnoniemowlęcym zamieszaniu. I trochę temu nie daję wiary. Tak było? Naprawdę? W takim razie chyba coś mi się wyparło z pamięci.. Dobrze, że mam to na piśmie...