Rodzina po przejściach

Nic nie zapowiadało aż takiej katastrofy.

Co prawda sobota zaczęła się od fajerwerków, ale sądziłam, że to tylko konsekwencje wyżłopania przez Wiktorię w piątkowy wieczór hektolitrów wody z emolientem. Tak też rzecz przedstawiałam starszej królowej. Że: kochanie, mama mówiła, nie pij wody z wanny, bo będzie boleć brzuszek. A starsza królowa, miotana torsjami, skwapliwie potwierdzała: Mama mumumu ne piij dudu, bo bebe bobo bubu, a Titi piij dudu dudu i bubu bobo. Zarządziłam jednoosobowy post i surowo nakazałam chodzenie w kapciach. (Bo cały piątek powtarzałam także: kochanie, załóż kapcie, bo dostaniesz kataru! i wystawnie sobie, że w sobotnie popołudnie Wikulisko zaczęło pociągać nosem).

Tak nam minął wieczór i poranek. Dzień pierwszy. A dnia drugiego, jakoś koło południa, poczułam mdłości. Ponieważ ani nie chleję wody z kąpieli, ani w ciąży nie jestem, wybitnie mi się te mdłości nie spodobały. Bo po pierwsze - psuły mi autorytet! To ja tu zasuwam córce teorie o szkodliwości wody w wannie, a następnego dnia sama padam ofiarą niewiadomoczego?! Zaś po drugie - jakże chorować przy dzieciach?

Po południu było już bardzo źle. Rzeczywistość mi się rwała, w głowie huczało, w brzuchu jeździło. Dzieci, wyczuwając, że mój koniec jest bliski, postanowiły spędzić nasze ostatnie wspólne chwile jak najbliżej mnie. Wiktoria co i rusz wchodziła mi na głowę (tę huczącą), Elunia co i rusz skakała mi po brzuchu (tym jeżdżącym), wołając Pa pa pa! (co miało oznaczać Patataj, a nie "papa" na Ostatnie Pożegnanie). O dwudziestej pierwszej urwał mi się film. Co jakiś czas przebijały mi się do świadomości jakieś dzikie pieśni, coś, że będzie, będzie zabawa, będzie się działo i znów nocy będzie mało, ale nie byłam do końca pewna, czy to sąsiad robi imprezę, czy może mam zwarcia na zwojach mózgowych.

Ocknęłam się tuż po północy. W samą porę, bo niedługo później przyszła kryska na Matyska... znaczy na Elutka i ukochanego chłopa. A w zasadzie kryski przychodziły na nich regularnie co pół godziny do piątej rano. Królowa Elżbieta przyjęła swe żołądkowe perturbacje z iście stoickim spokojem. Pozwalała się trzymać, czyścić, zmieniać gronostaje i piernaty, a po wszystkim znów zasypiała. I tak przez pół nocy. Za to królowa Wiktoria wykorzystywała każde zamieszanie, by domagać się: 1) wody, 2) Tupcia Chrupcia, 3) spania w łóżku rodziców. Zawsze w tej kolejności. Zawsze w szlochu i spazmie, i z Rejtanem. Tak minął wieczór i noc, dzień drugi.

Dzień trzeci panny zaczęły o ósmej rano. Żebyście mogli w pełni pojąć grozę sytuacji, muszę przyznać się do czegoś... niebywałego... Tak więc, khy, khy.. A, raz kozie śmierć. Może mnie nie ukamienujecie. Przeważnie wstajemy o dziesiątej. Pobudkę o ósmej, po dniu spędzonym nad muszlą niezupełnie morską i nocy przemielonej przez maszynkę mogę śmiało wliczyć w poczet wyrafinowanych mąk piekielnych. Że ja ten dzień przeżyłam, zakrawa na cud. Obijaliśmy się z ukochanym chłopem od ścian, smętnie pochlipywaliśmy kleik i snuliśmy się po domu jak cienie dni minionych. W tym czasie królowe tańczyły kankana, wdrapywały się na parapety, wchodziły na stoły, skakały po kanapie, jeździły na rowerze, bawiły się w berka i ćwiczyły fikołki na dywanie. Jeśli wcześniej wątpiłam jeszcze, że dzieci są wampirami energetycznymi, teraz mam na to niezbity dowód...



A żeby nie było, że tylko narzekam. Dzięki tym dwóm dniom agonii udało mi się zdobyć odpowiedź na jedno zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie: "Jak zrzucić zbędne kilogramy po ciąży?" A najlepiej - jak to zrobić bez uciążliwych ćwiczeń? Bez długotrwałych diet? Szybko i żeby efekt był natychmiastowy?
Odpowiedź jest prosta: Rotawirus.