Trzy sceny z życia

Taksi

Jedziesz do przychodni. Z dziećmi. Młodsze trzymasz w nosidle na klacie, starsze wtula Ci się w żebra. Plecak z podręcznymi akcesoriami ściskasz między stopami. Starasz się zachować spokój, choć:
a) jesteś już prawie spóźniona na wizytę,
b) dzieci grzeją Cię niemiłosiernie,
c) młodsze chce wyskoczyć z nosidła,
d) starsze mantruje słabym głosem: "Do dom, Titi do dom. Do dom, Titi do dom..."

Ale jedziesz. Zbliżasz się do celu. Dobrze idzie, powtarzasz sobie, dobrze nam idzie.

2000 metrów przed celem podróży taksówkarz uznaje, że nie zdzierży zabrudzeń na przedniej szybie i uruchamia spryskiwacz. 1800 metrów przed celem podróży starsze dziecko uznaje, że nie zdzierży zapachu płynu do czyszczenia szyb i uruchamia swój własny, gębowy spryskiwacz.

1. Prawą ręką, po omacku, bo widok zasłania Ci przytwierdzone do piersi młodsze dziecko, otwierasz plecak i szukasz w nim czegokolwiek, czym można zatkać starsze dziecko. Dresowe spodnie młodszego dziecka będą do tego idealne...
2. Równocześnie lewą ręką starasz się wytrzeć/zebrać/ złapać to wszystko, co zaczęło już spływać na tapicerkę kanapy.
3. Oczywiście niewiele widzisz, bo młodsze dziecko stoi na Twoich kolanach (w nosidle, w nosidle, ale stoi) i wypełnia sobą 90% pola widzenia; łypiesz więc oczyma na boki, niczym kura na klepisku.
4. Na przemian starasz się uspokoić dziecko starsze (a fontanna ze śniadaniowym mlekiem wciąż bije) i zdyscyplinować dziecko młodsze (bo już prawie wylazło z tego nosidła).
5. Pomiędzy uspokajaniem i dyscyplinowaniem wtrącasz przebłagania dla taksiarza, który raz po raz rzuca we wsteczne lusterko przerażone spojrzenie.
6. Gdy fontanna wreszcie się kończy, zdejmujesz ze starszego dziecka brudne ubrania, doczyszczasz kanapę wozu, płacisz za kurs i, w tysiącach przebłagalnych ukłonów wypełzasz z taksówki, wywlekając ze sobą półżywe starsze dziecko.

Recepcja

Kolejki są dwie. Obie jak po mięso w PRL-u. Stajesz w jednej, wybranej na chybił-trafił i kończysz rozbieranie dzieci. Młodsze, gdy tylko uwalniasz je z nosidła, zaczyna biegać po całym holu. Jednym okiem patrzysz na nie, drugim na kolejkę do sąsiedniej rejestracji, trzecim na zegar. Jesteś spóźniona, młodsze dziecko zaraz wybiegnie z budynku, starsze zaraz się przewróci ze zmęczenia (przynajmniej nigdzie nie zwieje), a ty nadal nie wiesz, czy stoisz w odpowiednim ogonku.

Co robisz?

a) Naprędce się klonujesz - cztery egzemplarze Ciebie bez problemu poradzą sobie z dwiema kolejkami i dwójką dzieci.

b) W kontekście Ojapierdolęjużniemogę ciepło myślisz o Zimno.

c) Zostawiasz plecak, łachy i starsze dziecko w jednej kolejce, sama stajesz w drugiej i, chrzaniąc savoir vivre, drzesz się na pół korytarza: "Luśka, choć tutaj!"

Gabinet

Nareszcie. Stajecie przed obliczem lekarza. Na widok białego kitla starsze dziecko odzyskuje nieco energii - akurat tyle, żeby wystarczyło na małą sesyjkę histerii. Dziko zawodząc, trzyma się kurczowo Twoich tętnic szyjnych. Lekarz zaczyna więc badanie od młodszej pacjentki. Z uwieszonym na szyi starszym dzieckiem rozbierasz to młodsze.

Badanie trwa 30 sekund. Ponieważ dziecko młodsze ani myśli na powrót się ubierać, pozwalasz mu biegać po gabinecie w negliżu i zaczynasz rozbierać dziecko starsze. Jego ryk się wzmaga. Mury Jerycha nie miałyby szans. Badanie trwa 5 minut, bo dziecko starsze tak silnie napina mięśnie i usztywnia całe ciało, że lekarz nie może nic zdziałać. W tym czasie dziecko młodsze podkrada z biurka lekarza długopisy oraz dobiera się do kosza z odpadami sanitarnymi.

Wreszcie koniec badania. Lekarz stawia diagnozy, wyjaśnia plan leczenia, zapisuje instrukcje i zalecenia. Tymczasem dziecko starsze otwiera już drzwi na korytarz, a dziecko młodsze robi papa i znika za winklem.