Pudło na Włocha

Zmęczona niedostępnością Niemców, zdecydowałam się na makaroniarza. A raczej na Chińczyka z włoskimi korzeniami. Wczoraj go zamówiłam, dziś pojechałyśmy po odbiór.

Plan był prosty. Wpakować Elunię w nosidło, a Wiki w kozaki. Dojść z pannami do metra. Przejechać dwie stacje. Przejść 200 metrów do sklepu. Kupić wózek. Tą samą drogą wrócić do domu - z Elą w nowym pojeździe i Wiktorią u mego boku. Poszłoby szybko i sprawnie, gdyby nie pudełko.

Tu dygresyjka. Trzymam w piwnicy pudła. Nie tylko po telewizorze czy komputerze, ale pudła maści wszelakiej. Po bliźniaczym wózku, łóżeczku turystycznym, jeździku, macie edukacyjnej, wielkim zestawie klocków Wadera, wiatrówce (strzelbie, nie ospie), suszarce do włosów, dwóch mikserach, sokowirówce, tosterze, maszynce do mielenia mięsa, dwóch patelniach, ramce na zdjęcia, sztucznej choince, ozdobach na nią i po trylionie innych popierdółek. 80% piwniczki zajmują kartony, których za nic nie pozwolę wyrzucić. Przeprowadzałam się już dość razy, by docenić korzyści płynące z trzymania na podorędziu oryginalnych opakowań na dorobek życia. Było więc dla mnie oczywiste, że pudło po wózku spacerowym dołączy do piwnicznej kolekcji. Koniec dygresyjki.

Zapytałam tedy sprzedawcę, czy byłby uprzejmy rozłożyć mi wózek. Był uprzejmy, rozłożył. I zapytał:
- A pudło już mogę wyrzucić?
- Nie, pudło też biorę.
Pan spojrzał na mnie jakoś tak dziwnie...
- Aaaa, przyjechała pani? Samochodem?
- Przyjechałam, metrem.
- To jak się pani zabierze? - zapytał nieco skołowany, popatrując na królowe. Ela właśnie wchodziła do kosza na zakupy, a Wiki robiła remanent na dziale z gondolami.
- Mniejszą wsadzę do wózka, starsza pójdzie obok.
- A pudło?
- A pudło zarzucę na plecy - odparłam uprzejmie. - Już nie takie rzeczy nosiłam - dodałam uspokajająco.
- To może ja pani dorobię taki uchwyt z taśmy, żeby było jak je nieść... - zaoferował sprzedawca.

Jak powiedział, tak i zrobił. Elegancko wyjechałyśmy ze sklepu - Elunia rozparta w nowym wehikule, ja i Wiki za sterami - przejęte, rozanielone, że, ach, nowy wózek! Jak cudownie się jedzie, jak lekko się prowadzi! Dojechałyśmy na stację metra, gdy zorientowałam się, że pudło zostało w sklepie. Biegiem po nie wróciłyśmy.

Z wózkiem, dwulatkiem i wielkim kartonem już nie szło się tak wspaniale.
- Uch! Uch! - sapałam. - Ależ to pudełko jest ciężkie! Nie mam siły go nieść!
- Titi ma gigi! Titi nieś!
- Chcesz je nieść? Ale ono jest naprawdę ciężkie. Uda się? Dasz radę? - pytałam, przekazując Wiktorii ładunek.

Wiki dała radę. Kroczyła dumna jak paw. Imaginujcie sobie: pudło o wymiarach 103x36x28 cm niesione przez dwulatkę. Jedną ręką! Żeby osłabić wrażenie rodzinnej patologiczności i wyzysku nieletnich przyoblekłam twarz w niewinny, lekko przygłupawy uśmiech.

Wikul pozwolił odebrać sobie skarb dopiero przy windzie na peron metra. Potem jeszcze zrobiłyśmy małe show przy wsiadaniu do wagonu... Ot, najpierw troszkę staranowałam ludzi wózkiem (To niebywałe, jak skrętne są te skrętne koła!), potem wózek nam się zablokował i utknął w połowie w wagonie, a w połowie poza nim, później Wiki bała się przeskoczyć nad dziurą między peronem a drzwiami. Gdy wreszcie władowałyśmy się do środka, przyfasoliłam w ludzi pudłem. Kiedy wysiadałyśmy, naród rzucił się nam do pomocy. Pewnie się bali, że znów oberwą.