Ach, co to był za bal...

A wyglądało na to, że nie pójdziemy!

Najpierw, w sobotę, zaczęło śnieżyć. Padało przez trzy dni. Dzieciarnia wyległa z domostw i kto żyw, gnał z sankami na osiedlową górkę, by zakosztować białego szaleństwa. Elżbieta te jedyne trzy prawdziwie zimowe, otulone śniegiem dni przesiedziała w domu z trzydniówką. Jak nie urok, to sraczka, powiadają. Elżbiecie w przymusowym areszcie domowym towarzyszyła więc starsza królowa, uskarżająca się na... nie urok, tylko to drugie. No to po balu - pomyślałam.

Tymczasem już drugiego dnia królowym zaczęło wracać zdrowie, a trzeciego brykały po domu niby rącze gazele. Dnia czwartego i po śniegu za oknem, i po chorobach u dziewczynek nie pozostał nawet ślad. 

Na pytanie: "Za kogo chcecie się przebrać?" odpowiedź była tylko jedna. "Za klólewny!" Ha, czytanie Grimmów na coś się zdało*. Wyjęłam więc z kufrów stosowne gronostaje, odkurzyłam korony i zaczęłam wprowadzać królowe w zagadnienie od strony teoretycznej.

Na balu w Związku Kombatantów okazało się, że wszystkie dziewczynki były przebrane za królewny. Wiki i Ela były więc zachwycone.

Przez całe długie piętnaście minut tańczyły w pełnym rynsztunku - w koronach, ze skrzydłami. Potem Elżbieta zrzuciła skrzydła, zdjęła opaskę, odpruła od sukienki kokardę, a i samą kiecę próbowała z siebie ściągnąć. Wiki zaś pożyczyła od kogoś fioletową różdżkę, wygrzebała z kombatanckich szafek ciemnofioletowy kir, a złota koronę zamieniła na czarne uszy kota. Przy bioderkach przywiesiła sobie także dzwoneczki do tańca brzucha. Ach, tę Wiktorię to wiecznie do Indii ciągnie...

* Choć nieco się obawiałam, że Wiki zechce być wilkiem z Czerwonego Kapturka. Od kilku dni chodzi bowiem po domu i straszy, że nas połknie. Dodaje też, że mamy potem rozpruć jej brzuch. Na wszelki wypadek trzymam nożyczki pod kluczem...