O dużych i małych otworkach

Przelękłam się. Przegrzebywałam właśnie pudło z zabawkami, by zrobić comiesięczną wymianę królewskiego stuffu, gdy dotarły do mnie dwa fakty. Że po pierwsze - od pół roku trzymam na szafie sorter z klockami, zaś po drugie, że królowa Elżbieta lada moment skończy półtora roku. Co ma jedno do drugiego? Ano ma. I wie o tym każdy nowoczesny rodzic.

Serce zatrzepotało mi szybciej z tych nerwów. Bo jak to? Przegapiłam ten właściwy moment, kiedy Elunia POWINNA nauczyć się wrzucania kwadratowych klocków do kwadratowych otworków. Teraz to już po ptokach. Żegnaj, Harvardzie. Żegnaj, Royal Academy of Music. Żegnaj NASA. Pozamiatane.

Wielce skruszona, postawiłam sorterowe wiadro przy krzesełku do karmienia, by niby-to-przypadkiem podsunąć je Eli przy śniadaniu. Nie chciałam POKAZYWAĆ, jak się dopasowuje klocki. O, nie! Światłe książki tego zabraniają, bo, jak zapewne dowiedli amerykańscy naukowcy, ogranicza to inwencję dziecka, osłabia kreatywność i coś tam jeszcze. Więc tylko postawiłam wiaderko na stole.

Wygłodniałe królowe wparowały do kuchni. "O" - zawołała Wiktoria na widok sortera. "Klokli! Elu, gogac, tu jest koło. Gug tu! A to jest kadlat. Elu, gogac, kadlat. Gug go tu, nie tutaj, tu go gug*". I już prowadziła rękę siostry do odpowiednich otworów. Czy światłe książki piszą coś o zgubnym wpływie uczenia dzieci przez dzieci?

Tak więc Ela, po przyspieszonym, półdniowym kursie sortowania, odhaczyła tę umiejętność na liście i wróciła do codziennych zatrudnień. A w codziennym rozkładzie jej zajęć królują teraz "Sznurki i dziurki" z serii "Klubu przedszkolaka". Producent uprzejmie informuje: liczba graczy: 1-4, wiek graczy: 4-7. Ale że lat?

* Czyt. Klocki! Elu, zobacz, tu jest koło. Wrzuć tu! A to jest kwadrat. Elu, zobacz, kwadrat. Wrzuć go tu, nie, nie tutaj, tu go wrzuć.