Królowa Wiktoria konfabuluje

Każda książka opowiada teraz dzieje naszej chłopsko-królewskiej rodziny. Na jednej stronie jesteśmy w Zoo: ja karmię liśćmi słonie, a ukochany chłop i królowe przyglądają się małpom. Kolejna strona - basen miejski. Dziewczęta nurkują, nad poziom wody wystają im tylko pięty, my zaś opalamy się na brzegu. Chyba zapomnieliśmy o balsamie z filtrem, bo spiekliśmy się już na raki. Chwilę później - miasto nocą: mama i tata przemierzają tandemem ciemne uliczki śródmieścia, dzieci siedzą przy fontannie.

Odwiedzamy dalekie kraje. Podczas jednej z podróży znaleźliśmy się w wiejskiej, afrykańskiej szkółce, w której uczy się Bambo. Oczywiście Bambo to nie Bambo, tylko Wiktoria. Urocza dzieweczka siedząca w drugim rzędzie ławek to tatuś. Ubrany jest w żółty top bez ramiączek... Obok taty w szkolnych ławach zasiadły baba Eła i ciocia Ida, zaś w pierwszym rzędzie, obok Bambo-Wiktorii klapnęła Elunia. Mnie usadzono w rogu i łaskawie dano mi burzę czarnych loków i usteczka Angeliny Jolie.

Latamy samolotami, kosimy trawę kosiarką, jeździmy metrem, chodzimy na festyny. Och, jakże niezmiernie jesteśmy aktywni! Na szczęście większość tych wariactw wydarza się tylko w książkach. Ale, ale! Podczas spaceru, prawdziwego, nie literackiego, dowiedziałam się dziś, że mamy w domu psa.

Słucham tych Wikulowych opowieści, (prawie) niczemu się nie dziwiąc. Grzecznie potakuję. Delikatnie podpytuję. Staram się zapamiętać, co, gdzie, kiedy i z kim, żeby potem nie palnąć jakiegoś głupstwa podczas rozmowy...