O urokach

Tymczasem noce nam się poszatkowały jak kiszona kapusta. W roli tasaka - królowe.

Wiktoria najwyraźniej ma bóle wzrostowe. Budzi się co 10-15-20 minut, z płaczem nieutulonym i nastrojem gorzej niż fatalnym. Rozcieram jej nogi, masuję kolana, uspokajam. Zasypia. Po kwadransie przedstawienie zaczyna się na nowo. W internetach piszą, że bóle mogą być silniejsze przy Wikulowej orto-wadzie. Cudnie.

Już miałam nadzieję, że mutancie tempo wzrostu mamy za sobą, a tu, param! Niespodzianka! Wiki przeskoczyła w wakacje rozmiar ubrań. Może za często na słońce ją wystawiałam? W przyszłym roku zamurujemy się w piwnicy.

W te noce, gdy Wiktoria ma przerwę od rośnięcia, budzi się Elunia. Zasadniczo powody pobudek są trzy. Że pić. Że tulić. Że zjadła za dużo. Dziś doszedł powód czwarty - że katar.

W dodatku ukochany chłop poleciał do zagranicy, tak więc do wszystkiego, co powyżej, doszło jeszcze tęskne "Kiedy tatuś przyjedzie?".

Drugiego dnia rozłąki Wiktoria uznała, że dosyć tego - czas, by ojciec do dom wrócił. Poklikała w przyciski telefonu, odczekała stosowną chwilę i zagaiła:
- Tatusiu, wracaj! Słyszysz, co mówię, tato? Wracaj do domu, tatusiu!
- Let's call the cat - odparł na to damski głos w fioletowym telefonie zabawce.
- I co? Udało ci się dodzwonić do taty? - zagaiłam królową.
- Nie - odparła. - Ale napiszę mu ehemesa!