Królowa Słońce

Tak więc zamieszkaliśmy w Wersalu. Wreszcie trzeba było.

Zabierałam się do tego, jak pies do jeża, wydziwiając a to na niepogodę, a to na zwyczajowy brak czasu, a to na konieczność zdejmowania zewsząd arrasów. Wyczekiwałam odpowiedniej chwili, mitrężąc wiosnę i kawałek lata. Wreszcie jednak trzeba było.

Więc jeszcze w czwartkowe popołudnie żaliłam się cioci Ticie, że nie wiem jak i kiedy, a w piątek rano obudziłam się z myślą: "Dziś. Zacznijmy dziś!"

To już trzy dni. Powoli przywykam do wszechobecnej woni moczu. Cóż, Wersal to Wersal, panie dzieju. Kominków nie mamy, królowa leje gdzie popadnie. "Słoneczko moje - tłumaczę jej - gdy czujesz, że chce ci się sisi, siadaj szybciutko na nocniku, ok?"

Wiktorie świętujemy jak Wiedeńskie. Po porażkach szybko otrząsamy piórka z popiołów.

Posiedzenia zazwyczaj są grupowe. Młodsza monarchini także zapragnęła zasiadać na fioletowym tronie z kaczuszką - zapragnęła na tyle gorąco i upierdliwie, że wczoraj słynny francuski mistrz rzemiosła, E. Leclerc, wyciosał nam drugi fioletowy tron. Królowe obradują więc wspólnie - ramię przy ramieniu, kolanko obok kolanka. Doprawdy, nie wiem, na obliczu której maluje się większa duma - starszej, że sisia jak starszaki przedszkolaki, czy młodszej, że sisia jak starsza.

Dużo rozmawiamy o naturze (robienia siku) i kulturze (nie sikania byle gdzie). Zgodnie ze światłymi ideami mędrców, staram się zwracać uwagę na sygnały ciała.
- Sisi! Titi gogiga sisi! [czyt. Wiki zrobiła sisi!]
- O, jest sisi! Świetnie! Jak szybko je zrobiłaś! Tylko co usiadłaś na nocniczek i już jest! A czułaś wcześniej, że chce ci się siusiu?
- Tak...
- Tak? O widzisz, czułaś wcześniej...
- ...jak była baba Ewa.

Babcia Ewa wyjechała dwa tygodnie temu. Powinnam chyba doprecyzowywać, o jak wcześniejsze "wcześniej" mi chodzi.