Żarłoczne bestie atakują!

Kochanieńka, co ci powiem, to ci powiem, ale ci powiem: gdy masz w domu takie żarłoki, jak ja, dobrze się zastanów, zanim z nimi usiądziesz do wspólnego posiłku.

Ot, zagrzałam pierogi. 12 sztuk. Że niby dla siebie z osiem, a dla nielatów po dwa. I ani się obejrzałam, Elunia kończyła jeść piątego. Wikul, o krok tylko za siostrą, oporządzał właśnie czwartego. Następnym razem chyba wyjem swoją porcję prosto z patelni...

Po tym symbolicznym dla mnie objedzie odesłałam panny do salonu, a sama, cichaczem, wyjęłam z szafki krakersy. Nie wiem, czy opakowanie zaszeleściło, czy za głośno chrupałam, czy mlasnęło mi się niechcący - wnet głodne bestyje zwietrzyły kolejną okazję do ucztowania i póty pielgrzymowały do kuchni po kolejne ciastka (Mama da tototo. Da-tri. I do dada gugu da-tri. I dla Ela!*), póki nie sięgnęłam dna torebki. Jakem była głodna, takem głodna została.

I żeby to były wyjątki jakieś. Ale nie. Głodzenie matki to nowa, rodzinna tradycja. Wszak wiadomo, że na matczynym talerzu zawsze są najsmaczniejsze kąski. Że moja zupa jest najlepsza, więc po zjedzeniu swoich trzeba wyżłopać i tę. Że mój maślany rogal jest zdecydowanie bardziej maślany niż wszystkie inne rogale świata.

Mówisz, kochanieńka, żebym sobie szykowała więcej? A toteż szykuję, szykuję. Dziś na przykład zrobiłam jajecznicę z trzech jaj, a nie z dwóch. Dzięki temu mogłam zjeść jej ostatnie cztery kęsy.


* Mama da ciasteczka. Dwa-trzy. I do drugiej ręki dwa-trzy. I dla Eli!