Złota patelnia

- Wikulku, zrobimy naleśniki - zaordynowałam. - Co będzie nam potrzebne?
- Sól - wykrzyknęła Wiktoria.
- I coś jeszcze?
- Moomoo i mlemle.
- Tak, mąka i mleko. Oraz jaja i woda.
- Jaja i dudu. I olij!
- Tak, i olej. A w czym będziemy robić te naleśniki?
- Mimi. I mimi mimi.
- Mhm, będziemy miksować mikserem w misce.
- Titi gogo! Titi mimi mimi! Titi momo!
- Dobrze, dobrze, będziesz gotować. Mieszać i miksować w misce.

Wiki przysunęła sobie do szafki krzesło, uklęknęła na nim i zabrała się do pracy. Wsypała do michy mąkę, wlała jaja, mleko i wodę. Włączyłyśmy mikser. Podczas gdy składniki stawały się jednym, Wiktoria przerzucała strony książki kucharskiej.

- Zgadza się przepis, kochanie? - zapytałam.
- Taa.

Smażenie wzięłam na siebie (To mama tata! Didi nee, bo kuku i do pan dodo!*), ale gdy gotowe naleśniki przestygły, Wiki rozsmarowywała na nich dżem i zwijała ruloniki. A potem sprawiedliwie nas nimi obdzielała.

I tak się zastanawiam... Skoro Wikulek dość dokładnie pamięta tak złożony przepis kulinarny, to dlaczegóż, gdy szykuje mi herbatę, zawsze wrzuca do kubka ten maleńki papierek, przyczepiony do końca nitki, a torebeczkę z herbacianym suszem ustawia na blacie obok kubka?


* Czyt. To muszą robić mama i tata. Dzieci nie, bo byłoby kuku i trzeba by jechać do pana doktora.