środa, 17 kwietnia 2013

Matka matce o trzynastce

Dziś w parku zostałam zagadnięta przez jeszcze-singiel-mamę, która jesienią podzieli los matek-dzieci-z-różnicą-wieku-trzynaście-miesięcy.
Najpierw bidulka wypytała o zalety i wady podwójnych wózków, potem nieśmiało zapytała, czy jest ciężko z dwójką tak małych dzieci. Czy w takiej sytuacji barbarzyństwem jest powiedzieć prawdę (Pani, przerypane! Nie ma kiedy zjeść, siku to raz dziennie i to o 5 rano, jak dzieci jeszcze śpią, a o kąpieli to już w ogóle można zapomnieć…), czy może lepiej nie straszyć jej za bardzo (w końcu w ciąży jest, nie powinna się stresować), zastosować podkolorowania i przemilczenia, a za te 7 miesięcy życie zrobi jej siurprajsa na całego?
Wybrałam opcję nr 1. Pewnie i tak mi nie uwierzyła. Mówiła, że pierwsze dziecko bardzo spokojne (Tak było i z Wikulkiem – krzyczało we mnie wszystko), że samo zasypia (Jak Wikulek!), nie domaga się noszenia (No wypisz, wymaluj jak Wikulek!) i ogólnie luzik.
Żal mi jej strasznie – bo ja najgorszy etap mam już za sobą, a ona jeszcze nawet nie wierzy, że będzie miała tak ciężko. Nawet nie potrafi sobie tego jeszcze wyobrazić…
(...)
A wracając ze spaceru minęłam wózek z trojaczkami i jakoś tak lżej mi się zrobiło na duszy...

2 komentarze:

  1. http://www.youtube.com/watch?v=qBay1HrK8WU
    za to tak nie będziesz miała tylko z dwójką :) ciekawe czy sobie jakoś oznakowali bobasy, żeby nie pomylić który jest który…
    agatas

    OdpowiedzUsuń

Ponoć milczenie jest złotem... ale w naszym królestwie preferujemy srebro. I gadulstwo :-)