Język niemowląt

Niechże odetchną swą mleczną piersią wszystkie świeżo upieczone matki - zrozumienie noworodka jest dziecinnie proste. Naprawdę. Wystarczy trochę obserwacji i każdy, nawet dwu- trzylatka zdoła zrozumieć, czego też ten różowy, skrzeczący pączuś sobie życzy.

Dowód nr 1.

- Mamo, Ania płace. Daj jej mlecko, bo jest głodna.

- Czemu sądzisz, że jest głodna?

- Bo wkłada rącki do buzi. Widzis? Jest jus baldzo głodna.

Dowód nr 2.

- Mamo, Ania znów jest głodna. Słysys? Woła le, le, le.

- A co to znaczy?

- No. Ze chce leche. Tylko dzidziusie nie umieją jesce mówić po hispańsku*, więc nie mogą powiedzieć leche, tylko le.

Dowód nr 3.

- Mamo! Ania płace! Wymasuj jej bzusek!

- Wymasować brzuszek?

- Tak! Bo ją boli! Pewnie nie moze zlobić kupki...

(Tymczasem Anna pręży się, czerwienieje na facjacie i prostuje nóżki).

* Bo otóż hiszpański wrócił do łask za sprawą kasy sklepowej, sprezentowanej królowym przez babcię Asię. Gdy zaaplikowałam kasie baterie typu "paluszki", odezwała się do mnie w narzeczu Cervantesa. Po szczegółowej obdukcji okazało się, że język Szekspira też nie jest jej obcy. Jednakże królowe bardziej cenią sobie mowę półwyspiarzy, niż wyspiarzy. I tak oto po kilkadziesiąt razy dziennie w pałacu rozbrzmiewa dźwięczne Bienvenido! Gracias, adiós!