O pszczółkach i gigonkach

Upewniwszy się, że królowe są bardzo zajęte zabawą, wykradłam się do kuchni. Marzyło mi się nudne, samotne śniadanie, takie bez ciągłego "Mamo, czi mozieś mi dać?", "Mamo, poposię jeście", "Mamo, juś źjadłam", "Mamo, jeśtem jeście głodna"...

Przybiegły za mną, gdy tylko usłyszały zgrzyt klapki chlebaka. Wparowały do kuchni w obrożach z klocków wafli.
- Wiki, czemu nasz klocki złączone wokół szyi?
- To nie są klocki. To jest KORONA - odparła królowa Wiktoria tonem "Ach, czemuż ja zawsze muszę tłumaczyć takie oczywistości".
- Ja teś mam kolonę - oznajmiła królowa Elżbieta, sadowiąc się na krześle przy stole.
- Mamo, co jeś? - zagadnęła niewinnie Wiki, zapuszczając żurawia w mój talerz.
- Kiszonego ogórka. Chcesz trochę?
- Nieee, ale baldzo chciałabym kanapkę z gemem.
- Popopo ogólka - oznajmiła w tym samym momencie Elunia.
Cóż było robić. Oddałam młodszej królowej swoje śniadanie i wyjęłam z lodówki dżem.
- Dękuję, mamusiu - powiedziała Wiki przed pierwszym kęsem kanapki. - Elu, podękowałaś mamie?
- Dekuje, mamuju!
- Mamooo? - zagadnęła Wiki po chwili. - Czi gigonki gobią miód?
- Biedronki? Nie, nie robią miodu.
- Aha. Czili gigonki tilko zbielają pyłki i zanosią je do pściółek. Pściółki zanosią pyłek do ula i gobią tam miodek.
- Eee...
- A gigonki nie gobią miodu... Gigonki gobią gem!
- Dżem robi mama...
- Ale gigonki jedzą gem! Widziałam! - zakrzyknęła królowa i skoczyła do salonu po księgę wyrocznię. A w niej, na stronie siedemnastej, siedzą sobie biedronki wokół karcianego stolika, rżnął w pokera i opychają się kanapkami z dżemem. Seria "Kocham czytać" jest jednak bardzo niepedagogiczna.