Mega(n)

Kupa jaka jest, każdy widzi. Nie każdy jednak wie, że może być ona źródłem wielu radości.

Najpierw cieszymy się, że po kilku(nastu) dniach prężenia się, wicia i wycia niemowlę wymęczy wreszcie to i owo. Potem, że to i owo robi plum! do fioletowego tronu lub studni czasu.

Niektórzy (głównie nieletni) obywatele stada cieszą się również niezmiernie, gdy kupa:
- nagle ląduje na dywanie,
- toczy się po podłodze,
- wypada przez nogawkę spodenek, czy
- odnajduje się raptem na poduszce*.

Nieco mniejszą radością napawa nas komunikat "Mamo, zlobiłam kupę" dobiegający z wanny wypełnionej po brzegi wodą, dziećmi i truskawkową pianką do mycia. (Chwilę później okazuje się, że to fałszywy alarm. Żarcik, znaczy się, taki. Nic, tylko boki zrywać).

A bywa i tak...
Królowe tronowały sobie w przedpokoju. Pierwsza podniosła się Elunia.
- Zobacz, Wikulku, ja już zrobiłam kupę.
- Już? Tak szybko?
- Taaak. Zobacz, jak duża kupa.
- O tak, wielka! Jak u starego strażaka!
- No, bo ona jest megan.

* Akurat ta atrakcja przydarzyła się w sąsiednim królestwie...