Paw królowych

Tydzień był kosmiczny. Ostatnio trafiają mi się same takie.

Najpierw, w poniedziałkową noc, jakoś tak koło północy, królowa Elżbieta przyszła do mnie do łazienki ze skargogroźbą, że otóż "Mamusiu, ja bardzo nie lubię tak głęboko spać i więcej już nie będę". Zaproponowałam, że możemy położyć się razem, przytulić i ululać, a tymczasem niechże poczekała na mnie chwilę w salonie. Królowa ochoczo przystała na propozycję, wgramoliła się na kanapę i... zwróciła, co jej leżało na wątrobie. Spełniła również swoją groźbę - do rana spała płytko, co chwilę się budząc i żądając masowania brzuszka.

Rano wstała cała w skowronkach. Do przedszkola już jednak nie poszła. Obie królowe szalały tedy w zamku, aż tynk leciał z kamiennej zaprawy.

Pod wieczór królowa Wiktoria dostała gorączki. Włączyła również pełnometrażowy tryb marudzenia nie-mam-siły-boli-mnie-głowa-ucho-noga-niech-mnie-ktoś-przytuli-niech-mnie-nikt-nie-rusza. O dwudziestej nie zdzierżyłam i podałam jej paracetamol, choć doskonale wiedziałam, co to oznacza. W przeciągu pół godziny królowa ozdrowiała. Zasnęła, cała w skowronkach, grubo po dwudziestej drugiej.

A tuż po północy gorączki dostała Elunia.

Rano wstały obie w skowronkach. Do przedszkola już jednak nie poszły, bo, wiadomo, trzeba poobserwować, czy coś się z tych gorączek nie wykluje. Obie królowe szalały więc w zamku...

W czwartek się zawzięłam i odesłałam je do przytułku, by wolny czas wykorzystać na shoping (Lidl) i SPA (cztery prania).

W piątek wieczorem królowa Wiktoria dostała... no... wiecie czego. Jak nie urok, to. Gdy próbowałam namówić ją do wypicia smecty, do nieuroku dołączył też paw królowej. Położyłam smętne zwłoki spać, a sama zakasałam rękawy. W jedną rękę złapałam domestos i ścierę do podłogi, w drugą rękę ocet i ściereczkę do mebli, w trzecią rękę - cif i gąbkę do ścian. Czyszczenia wymagała bowiem cała kuchnia i pół zamczyska. "Tylko nie rota, tylko nie rota! Żeby to tylko nie było rota!" - mamrotałam pod nosem, pucując klamki i krany. Położyłam się grubo po drugiej.

W sobotę upchnęłam w pralce sześć prań (trzy załadunki bębna stanowiły pluszaki starszych królowych i szmaciaki Anny), a w królowej Wiktorii pół gorzkiej czekolady, paczkę paluszków, dwadzieścia biszkoptów, trzy banany i pół ciasta drożdżowego. Oraz nieco węgla o smaku coli. Królowa była cała w skowronkach. Czy mam dodawać, że obie z Elżbietą szalały tak, że tynk leciał?

Ostatecznie rota okazało się nie być rota. Gdym w niedzielę skrobała źmioki do obiadu, dopadło mnie olśnienie. Że przecież dwa dni temu królowe malowały farbami. Że poprosiły o ziemniaki i robiłyśmy z nich pieczątki. Że Wiktoria ugryzła pół swojej pieczątki... Niby od razu wypluła, ale kto ją tam wie, czy wszystko.

Postanowienie końcowe. Spędzać czas z dziećmi mniej kreatywnie...