Everest

Dominującą nutą rzeczywistości staje się nieogarnianie. Wczoraj na zajęciach nie mogłam sobie przypomnieć, jaka litera alfabetu jest po "k". Ale miałam na tę demencję więcej niż pół tuzina usprawiedliwień.

Powód pierwszy, że niedziela skończyła się w poniedziałek, po pierwszej w nocy.

Powód drugi, że o drugiej królowa Anna zarządziła pobudkę.

Powód trzeci, że kolejną pobudkę zarządziła po trzeciej.

Powód czwarty (tak, dobrze się domyślacie) to pobudka o czwartej.

Powód piąty - karmienie od piątej do szóstej.

Powód szósty, że o siódmej dzień zaczął się definitywnie, trza było wygrzebać z piernatów starsze królowe (wszyscy śpiewamy "Mamo, droga mamo, nie chcemy jeszcze wstaaaaać!" na melodię Piaskowego dziadka) i zagnać je do placówki.

A powód siódmy, że najmłodsza królowa, zamiast jeść, trenowała plucie (w tym sezonie najmodniejszy rzucić w dyńkę), więc drugie śniadanie trwało godzinę. Jej śniadanie. Na moje brakło czasu.

Nie zdążyłam też wysmarkać królowym nosów i nie dałam im rękawiczek. Za to gdy w południe wróciłam po dzieci, złożyłam paniom w przedszkolu najlepsze życzenia z okazji ich święta. Popatrzyły na mnie jakoś dziwnie, uznałam więc, że również one, bidulki, miały ciężki dzień. Dziewięć godzin później, zupełnym przypadkiem, odkryłam, że Dzień Nauczyciela jest dopiero za dwa dni...

Czy to już Everest zmęczenia, czy dopiero Kilimandżaro?