Czym pachnie wielodzietność?

Obudził mnie zapach fiołków.

Sztachnęłam się nim z lekka, by wybadać źródło. Zdecydowanie dominowała nuta wiktoriańska, choć, zdaje się, naleciałości typowo niemowlęce też się pojawiły. I czyżby jeszcze jakaś subtelna domieszka w tle?

Gdy rozwarłam podpuchnięte powieki, stała się jasność i stało się jasne, że miałam nosa do tych fiołków.

W przedpokoju, na fioletowym tronie z żółwikiem, siedziała królowa Wiktoria.
- Mamo, zlobiłam kupę - obwieściła zamiast tradycyjnego "dzień dobry" i, na wypadek, gdybym niedowierzała, podniosła się z tronu i wskazała fiołki paluszkiem.
- Ja tes, ja tes! - zakrzyknęła z salonu królowa Elżbieta, energicznie rozpinając pampka.
- Wiki, siadaj z powrotem na nocnik! Elu, nie zdejmuj pampka! - zawołałam desperacko. Za późno. Trzy czarne kuleczki potoczyły się po parkiecie niczym bile trącone bilardowym kijem.
- Eee! E-che! - odezwała się ze swego barłogu królowa Anna, unosząc do góry nóżki i pupę. Wyraźnie coś gniotło ją w "okolicę pieluszkową"...

A teraz, Droga Publiczności, pytanie za sto punktów: Co w takiej sytuacji powinna najpierw zrobić matka?

Kawę. Żeby się ręce nie trzęsły.