A imię jej czterdzieści i cztery

Będzie pełna łaski. Zawsze to lepiej, uważam, niż gdyby miała być walcząca o swój ród, albo zabiegająca o bogactwo. W pakiecie z eleganckim imieniem trzecia królowa dostanie też zacną patronkę - babcię samego Boga. Taka patronka to nie w kij dmuchał!

Imię jest stare. Hebrajskie. Dobrze się uleżało w wielu językach, gęsto zapisało w historii, także tej królewskiej. Nosiły je m. in. pewna księżniczka bizantyjska, dwie królowe angielskie, jedna szwedzka, jedna francuska i trzy polskie. Oraz córki pięciu polskich królów.

Miło mi ogłosić, że oficjalny tytuł trzeciej monarchini brzmi: Jej Wysokość Królowa Anna.

Starsze siostry przyjęły tę wiadomość entuzjastycznie i, o ile przez ostatnie dwa tygodnie nie zająknęły się o "młodszej siostrzyczce" ani słowem, o tyle od kilku dni rozprawiają o niej bez przerwy. Widocznie potrzebowały imienia, by zwerbalizować swoje pytania i plany. A i pytań, i planów jest że ho-ho!

Pierwsza do szturmu przystąpiła Elżbieta. Najpierw oświadczyła, że będzie czytać siostrzyczce książkę o Kreciku. Potem przyszła do mnie uzbrojona w kredki świecowe i spytała, jak wygląda Ania.
- Jak malutki dzidziuś - odparłam. Ela, obyta z wizerunkami niemowląt, ochoczo zabrała się do sporządzania portretu najmłodszej monarchini.

Pół godziny później weszła do sypialni i, wskazując w stronę dziecięcego łóżeczka, oznajmiła:
- Mamusiu, połozię obok Ani.
- Ty się położysz obok Ani? Jak Ania się urodzi?
- Tak.
- Po co? Co będziesz robić?
- Dawać Ani ląkę.
- A czemu chcesz dawać Ani rękę?
- Bo tu - Elunia potoczyła wzrokiem po sypialni - jest ulica. I jeździą samochody!
No tak, lepiej nie pozwalać noworodkowi samemu przechodzić przez jezdnię.

To był dzień pierwszy po ogłoszeniu imienia. Dnia drugiego pytaniami zasypywała mnie Wiktoria.
- Czy zjadłaś Anię? Bo jest u ciebie w brzuszku.
- Czy Ania lubi baloniki?
- Czy jak wbiję ci łokieć w brzuch, to Anię to zaboli?
- Czy jak Ania kopie cię w brzuch, to my też możemy? (oba pytania zadane tonem absolutnie niewinnym, ot, w celach czysto informacyjnych...)
- A jakie Ania nosi buciki?
- A jakie lubi oglądać bajki?
- A kiedy wreszcie będzie wiosna? (czyt. Kiedy wreszcie urodzisz nam tę siostrę?)

I najważniejsze pytanie (ton głosu sugerujący troskę, że oto doszukano się poważnego niedopatrzenia, uchybienia, błędu systemu, z którym COŚ trzeba zrobić):
- A kto będzie młodszą siostrzyczką Ani?!

Dziś przyszła pora na doprecyzowanie pewnych niedomówień...
- Ania bawi się balonikiem u mamy w bziuśku? - zapytała Elżbieta.
- Nie, Eluniu - pospieszyła z wyjaśnieniami Wiki. - Ania nie ma tam balonika, tylko pływa sobie w baloniku. U mamy w bziuśku jest taki balonik i Ania w nim pływa.
- Aha, Ania w nim pływa - Elunia pokiwała głową ze zrozumieniem.

Jak widać, królewska wiedza z zakresu ciąży prezentuje się całkiem dobrze. A jeszcze kilka dni temu dziewczyny próbowały zajrzeć mi do środka brzucha przez pępek! Wwiercały się w niego paluszkami, rozciągały, naciągały. Moje zapewnienia, że tak nie zobaczą siostry, zbywały wymownym milczeniem. Wreszcie, po kwadransie tych katuszy, zapytałam, czy ewentualnie, w drodze wyjątku, usatysfakcjonuje je obejrzenie Ani zdjęć... Za znawstwem kontemplowały kolejne ujęcia z USG (znawstwo oznacza: wybałuszone oczęta, języczki wysunięte na brodę, potakiwanie "Aha, O!, Hmmm" i tysiąckrotne tykanie odbitek paluszkami).

Wczoraj zaś dopadły mnie ze stetoskopem. Kazały zwracać się do siebie per "Pani doktor Elusiu" i "Panie doktorze Wikulko", dokładnie osłuchały mi brzuch i orzekły, że Ania jest zdrowa. I po cóż ja wydaję tę fortunę na badania, skoro najlepszą diagnozę wydali mi za friko moi lekarze rodzinni?